85/11/18
9:39 ص
دهکده کوچک نوفل لوشاتو، واقع در30 کیلومتری پاریس، روزگاری صدر اخبار جهان بود. در مهر ماه سال 57، زمانی که امام خمینی برای هدایت انقلاب اسلامی، تصمیم به خروج از عراق گرفت، دولت کویت با ورود ایشان مخالفت کرد و امام، ناچار راهی کشور فرانسه شد، چراکه در آن زمان، ایرانیها و فرانسویها متقابلا بدون ویزا میتوانستند سه ماه به کشور میزبان رفتوآمد داشته باشند. برای همین، امام هم بدون تقاضای ویزا، عازم فرانسه شد و این کشور هم با اقامت ایشان در دهکدهای کوچک در حومه پاریس مخالفتی نکرد.
امام از 12 مهر ماه تا 11 بهمن سال 57 در خانهای کوچک از این دهکده، انقلاب اسلامی را در ایران هدایت میکرد و در این مدت، این دهکده پذیرای هزاران نفر از یاران امام از چهار گوشه جهان بود؛ گوشها و قلبهای میلیونها ایرانی در این مدت، متوجه نوفللوشاتو بود تا این که امام تصمیم گرفت این محل را ترک کرده در کنار مردم باشد و بهاین ترتیب، به هنگام ترک نوفللوشاتو در اعلامیهای با تشکر از مردم این دهکده، چنین گفت:
حال که پس از چهار ماه توقف پر حادثه در خاک فرانسه، میخواهم برای خدمت به وطنم اینجا را ترک کنم، لازم میدانم دولت فرانسه، که وسایل امنیت و آزادی بیان را برای اینجانب فراهم آوردند و از اهالی محترم که با حسن انسان دوستی، علاقه خود را به آزادی و استقلال کشور ایران اظهار داشتند، تشکر کنم. امید است مهماننوازی دولت و ملت فرانسه و حس آزادیخواهی آنان را فراموش نکنم و از زحماتی که به همسایگان و اهالی نوفل لوشاتو دادم، معذرت میخواهم، امید است احترامات اینجانب را بپذیرید.
محل اقامت امام در نوفل لوشاتو تا مدتی پس از استقرار جمهوری اسلامی در ایران، محل زیارت دوستداران انقلاب بود و داشت میرفت که این محل برای ایرانیها و غیر ایرانیها به نمادی از مبارزه تبدیل شود. یک سال پس از پیروزی انقلاب، دشمنان جمهوری اسلامی با کینه خاصی، خانه کوچک محل اقامت رهبر کبیر انقلاب اسلامی را با دینامیت منفجر کرده و تلی از خاک بر جای گذاشتند، اما به رغم این کینهتوزی، هر ساله در روزهای دهه فجر، ایرانیان و دوستداران انقلاب اسلامی در این مکان تجمع کرده، یاد روزهای پرشور حضور امام در این مکان را زنده میکنند.
امسال در روز آفتابی یکشنبه، همچون سالهای گذشته، ایرانیان مقیم پاریس، دانشجویان و طرفداران انقلاب اسلامی با خانواده، چند ساعتی در این مکان گرد هم آمدند. در برنامه امسال که دانشجویان مسلمان مقیم پاریس، مجری آن بودند، یاد فعالیتهای دانشجویان خارج کشور را در زمان حضور امام در این دیار گرامی داشتند.
برنامه امسال با قرائت قرآن آغاز شد و در پی آن، نونهالان جمهوری اسلامی مشغول به تحصیل در مجتمع سعدی با خواندن سرود خمینی ای امام، فضا را به سال 57 تبدیل کردند. پس از ایراد سخنرانی و شعرخوانی درباره امام و انقلاب، پایانبخش برنامه، دعای فرج حضرت حجت(عج) بود.
هر ساله پرسشی که به ذهن بازدیدکنندگان از این مکان به وجود میآید، این است که چرا مسئولان برای بازسازی این خانه کوچک کاری نمیکنند؟ مسئولان هم بنا به روال همیشگی، وعدههای بیهوده داده و اظهار میکنند که برنامههایی برای بازسازی این بنا بر پایه عکسهای بر جای مانده از آن به وسیله نخبگان عمرانی در دست اجراست و حتی ماکت آن تهیه شده است و به زودی کار آن آغاز خواهد شد، ولی تا سال بعدی، تنها چند روز به روزهای دهه فجر باقی مانده، چند کارگر را برای جمعآوری علفهای هرز میفرستند و این زمین متروک به مدت چند ساعت تمیز شده و از میهمانان پذیرایی میشود.
تا یک دهه قبل، بهانه این بود که مالکیت این زمین متعلق به مهندس موسوی و ظاهرا شریک است و باید رضایت وی به دست آید. از ده سال پیش، وی مالکیت این زمین را به جمهوری اسلامی هدیه کرد و مسئولان دیگر این بهانه را از دست دادند. پس از آن، این بهانه بود که شهردار با بازسازی آن مخالفت میکند که این بهانه هم با توجه به قوانین شهری در فرانسه نمیتواند پذیرفته شود.
معمولا در همه کشورها، در اماکنی که بخشی از تاریخ آن کشور در آن رقم خورده و یا محل سکونت متعلق به یکی از بزرگان آن کشور، همه تلاششان را به کار میبرند تا این گونه اماکن به عنوان یادواره از شخص و یا واقعه، حفظ شود، چراکه با دیدن این گونه اماکن، یاد شخصیت یا رخداد گذشته برای نسل حاضر و آتی زنده میشود.
در کشور فرانسه، محل اقامت بیشتر شخصیتهای مشهور به موزه تبدیل شده و از آنها نگهداری دقیق میشود؛ خانه ویکتور هوگو و ژنرال دوگل را همه میشناسند و سالانه هزاران نفر از آنجا دیدن میکنند،حتی تخت و میز آنان نگهداری میشود.
در همین زمینه، بیست سال پیش، «کلود فراسوان»، خواننده مشهور فرانسوی در حمام بر اثر حادثهای جان باخت. این خواننده که بیشتر ترانههای کوچه بازاری میخواند، در میان مردم محبوبیتی خاص پیدا کرده بود، به همین دلیل منزل و تمام ابزاری که وی ـ چه در زندگی شخصی و چه در زندگی هنری ـ از آن استفاده کرده بود، در محل زندگی وی جمعآوری و منزلش به موزه تبدیل شد.
حال چگونه است که منزل کوچک محل اقامت بنیانگذار جمهوری اسلامی، که از آنجا نه تنها سرنوشت ایران رقم خورد، بلکه تحولی در جهان پدید آمد، سالهاست به صورت زمینی متروک درآمده است؟
در سالهای اخیر، محل فروش بلیط هواپیمایی جمهوری اسلامی در شانزهلیزه پاریس، شاهد تغییر دکوراسیون بود. در این محل، روی یکی از دیوارها نقاشی بزرگی بود که در آن، امام و مردم در پی ایشان بودند. در این بلوار بینالمللی که سالانه پذیرای میلیونها گردشکر از چهار گوشه جهان است، امکان نداشت کسی گذر کند و این تصویر را نبیند. حال شرکت هواپیمایی با هزینه کلان و به بهانه تغییر دکوراسیون، این تصویر بزرگ را برداشت و به جای آن چند تابلو تبلیغاتی گذاشته است. این در حالی است که همگان میدانند مشتریان هواپیمایی غالبا ایرانی هستند و بیشتر به خاطر قیمت مناسب بلیطها به این دفتر مراجعه میکنند و با بود و نبود این عکس، به تعداد مشتریان افزود نشد.
نمونه دیگر کارهای بازسازی جمهوری اسلامی در پاریس، بازسازی کنسولگری کشورمان در این کشور است که این کار در دو مرحله با هزینههای بالا در کنسولی جمهوری اسلامی و در فاصله دو سال انجام شد. حال با همه احوال، این پرسش هنوز باقی است که چرا هیج ارادهای برای بازسازی خانه کوچک محل اقامت بنیانگذار جمهوری اسلامی به چشم نمیخورد؟
ایمانی ـ خبرنگار «بازتاب» در پاریس